Choroba zakaźna wywoływana przez wirusa gorączki doliny Riftu z rodziny Bunyaviridae, z rodzaju Phlebovirus, którego rezerwuarem są owce i bydło (zakażenia głównie u hodowców, weterynarzy i osób zajmujących się obróbką mięsa zwierząt rzeźnych), natomiast wektorem komary z rodzaju Aedes (głównie A. vexans). Kolejną drogą przenoszenia zakażenia jest kontakt bezpośredni z materiałem zakaźnym (chore zwierzęta, ich mięso oraz odpady hodowlane). Możliwe jest również zakażenie drogą kropelkową (zakażenia laboratoryjne).

Gorączka doliny Riftu występuje na całym obszarze Afryki Subsaharyjskiej, szczególnie w okresie pory deszczowej. W 2000 r. patogen wywołujący chorobę przedostał się z rejonu endemicznego w Afryce do Jemenu i Arabii Saudyjskiej, gdzie był przyczyną epidemii zachorowań o ciężkim przebiegu.

Obraz kliniczny: okres wylęgania wynosi 3-7 dni. Początek choroby to trwająca 3-5 dni gorączka o skąpoobjawowym przebiegu (dołączają się bóle mięśniowe i ogólne osłabienie). W ciężkich przypadkach choroba ma przebieg dwufazowy, podobny do gorączki denga, z towarzyszącą skazą krwotoczną (<5% zachorowań), krwawieniami o różnym umiejscowieniu, żółtaczką, uszkodzeniem narządu wzroku, związanym z zapaleniem i wybroczynami do siatkówki (trwała utrata wzroku dotyczy 1-10% chorych z powikłaniami okulistycznymi). Śmiertelność z powodu gorączki doliny Riftu wynosi około 1%.

Rozpoznanie: u 10% chorych we wczesnym okresie choroby można wykryć miana swoistych przeciwciał w klasie IgM.

Leczenie: objawowe.

Zapobieganie: odpowiednio noszona odzież, chroniąca przed ukąszeniem komarów, stosowanie repelentów. Przypadki choroby obserwuje zwłaszcza wśród grup zwiększonego ryzyka (hodowcy zwierząt rzeźnych, osoby zajmujące się obróbką mięsa zwierząt rzeźnych), w związku z tym niezbędne jest przestrzeganie reżimu sanitarnego podczas kontaktu z bydłem rzeźnym.