Szczególnie niebezpieczna wirusowa gorączka krwotoczna występująca w Afryce Subsaharyjskiej (pierwsze przypadki choroby raportowano w Sudanie i Zairze w dorzeczu rzeki Ebola). W 2014 r. epidemia choroby wybuchła w Afryce Zachodniej (Gwinea, Sierra Leone, Liberia. W latach 2018-2019 masowe zachorowania wystąpiły w Demokratycznej Republice Konga. Czynnikiem etiologicznym jest wirus Ebola, należący do rodziny Filoviridae, zidentyfikowany podczas pierwszej epidemii choroby w 1976 r. Znane są 4 podtypy wirusa: Ebola-Zaire, Ebola-Sudan, Ebola-Ivory Coast oraz Ebola-Reston. Rezerwuar oraz droga zakażenia nie są jednoznacznie określone. Prawdopodobnie rezerwuarem wirusów mogą być niektóre gatunki małp, z których zakażenie przenosi się na człowieka, dając początek ognisku endemicznemu choroby. Gorączka Ebola szerzy się na drodze kontaktu bezpośredniego z krwią, płynami ustrojowymi, wydzielinami i wydalinami chorego, kontaktu ze skażonymi wirusem przedmiotami (igły, strzykawki, sprzęt medyczny wielorazowego użytku) oraz drogą kropelkową jako zakażenie szpitalne.

Obraz kliniczny: okres wylęgania wynosi 4-21 dni (średnio 7-14 dni). Przebieg kliniczny gorączki Ebola jest podobny do gorączki Lassa: początek ostry, z szybkim narastaniem temperatury ciała >40^0^C, bólami głowy, bólami mięśni i stawów, zapaleniem gardła, zapaleniem przełyku (owrzodzenia), do których (odmiennie niż w przypadku gorączki Lassa) wcześnie dołączają się objawy skazy krwotocznej (około 50% chorych) z krwistymi wymiotami i krwawą biegunką. U chorego bardzo szybko dochodzi do odwodnienia, zaburzeń gospodarki elektrolitowej i białkowej, w konsekwencji do skrajnego wyczerpania i gwałtownej utraty masy ciała. W większości przypadków występuje wysypka plamisto-grudkowa oraz cechy uszkodzenia wątroby z towarzyszącą żółtaczką. Pogorszenie stanu chorego związane jest z nasileniem skazy krwotocznej ze strony przewodu pokarmowego (w 70% przypadków) i śpiączką. Śmiertelność jest bardzo wysoka (w 23 odnotowanych dotychczas ogniskach endemicznych wynosiła 53-88%). Chory człowiek jest wysoce zakaźny dla swojego otoczenia. Nie jest jasne, dlaczego niektórzy chorzy ulegają samoistnemu powrotowi do zdrowia, podczas gdy dla większości zachorowanie kończy się zgonem. Wiadomo, że większość zmarłych, badanych pośmiertnie nie zdążyła wytworzyć znaczącej odpowiedzi immunologicznej. Typowe powikłania po przebyciu zakażenia to zapalenie wątroby, zapalenie jąder i naczyniówki oczu.

Rozpoznanie: na podstawie obrazu klinicznego oraz metod serologicznych (ELISA), izolacji wirusa z materiału biologicznego pobranego od chorych i/lub jego hodowli na liniach tkankowych we wczesnym okresie choroby. U chorych badanych w późniejszym okresie choroby oznacza się specyficzne przeciwciała w klasie IgM i IgG lub poszukuje wirusa w materiale pobranym ze zwłok.

Leczenie: objawowe (wyrównywanie zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej i białkowej, walka ze wstrząsem, leczenie skazy krwotocznej, wspomaganie czynności układu krążenia i oddechowego).

Zapobieganie: ścisła izolacja chorych, kwarantanna osób z kontaktu, zabiegi sanitarne.