WZW typu A jest najczęściej występującą wśród podróżujących chorobą zakaźną, przeciw której stosowane są szczepienia ochronne. Występuje kosmopolitycznie, głównie w Azji, Afryce, Ameryce Środkowej i Południowej.

Do zakażenia dochodzi zazwyczaj podczas spożycia zanieczyszczonej wody lub żywności, a także przez kontakt z wydalinami chorego lub nosiciela (wirus HAV może utrzymywać się przez długi okres w środowisku wilgotnym). Ryzyko infekcji u niezaszczepionych podróżnych wynosi od 3 do 20 przypadków na 1000 osób przebywających w krajach o niskich standardach sanitarnych przez co najmniej 1 miesiąc. Około 10% dzieci w wieku 1-14 lat i 20% dorosłych w wieku 15-40 lat, którzy zakazili się WZW typu A wymaga hospitalizacji. Umieralność osób zakażonych rośnie wraz z wiekiem i wynosi ponad 2% u osób powyżej 40 r.ż. i 4% u osób powyżej 60 r.ż. Czynnikiem etiologicznym choroby jest HAV, wirus RNA należący do rodziny Picornaviridae. Rezerwuarem patogenu jest człowiek. 40% spośród wszystkich wirusowych zapaleń wątroby na świecie jest obecnie wywoływanych przez wirus HAV.

Obraz kliniczny: okres wylęgania choroby wynosi 2-6 tygodni (średnio 28 dni), po czym nagle pojawia się gorączka, ogólne osłabienie, nudności, bóle pod prawym łukiem żebrowym. Kilka dni później pojawia się żółtaczka, ciemne zabarwienie moczu, bóle głowy, brak apetytu. Zakażenie u małych dzieci przechodzi bardzo łagodnie lub bezobjawowo. U dorosłych choroba może przebiegać ciężko, objawy utrzymują się przez kilka tygodni, powrót do zdrowia następuje w ciągu kilku miesięcy.

Rozpoznanie: na podstawie obrazu klinicznego, wysokiego poziomu transaminazy alaninowej, metod serologicznych (wykrywanie swoistych przeciwciał anty-HAV klasy IgM w 1-14 tygodniu trwania zakażenia za pomocą testu ELISA). Obecność przeciwciał klasy IgG świadczy o przebytym zakażeniu HAV i nabytej odporności; IgG występują również po wykonanym szczepieniu ochronnym przeciw WZW typu A i świadczą o nabytej immunizacji (możliwość monitorowania poziomu przeciwciał).

Leczenie: objawowe. Dieta, unikanie spożywania ciężkostrawnych posiłków oraz alkoholu.

Zapobieganie: podczas pobytu w krajach o niskim poziomie higieny należy bezwzględnie przestrzegać zasad bezpiecznego spożywania posiłków i napojów. Najskuteczniejszym sposobem prewencji jest szczepienie ochronne. Szczepionki przeciw WZW A zawierają inaktywowany wirus HAV. Na polskim rynku dostępne są szczepionki monowalentne, które wymagają podania dwóch dawek w odstępie 6-12 miesięcy (zgodnie z informacją producenta druga dawka szczepionki Avaxim może być podana do 36 miesięcy po pierwszej dawce, natomiast druga dawka szczepionki Havrix Adult może być podana nawet do 5 lat od podania pierwszej dawki). Pierwszą dawkę szczepionki należy przyjąć przynajmniej 2-4 tygodnie przed planowanym wyjazdem. WHO nie zaleca dawek przypominających (poziom przeciwciał wytworzonych po szczepieniu podstawowym utrzymuje się przez okres co najmniej 25 lat). W Polsce dostępne są również szczepionki skojarzone uodparniające przeciw WZW A i WZW B w jednym wkłuciu (wymagają podania trzech dawek w cyklu 0-1-6 miesiąc). Dla szczepinki skojarzonej WZW A i B istnieje również przyspieszony schemat szczepienia: 0, 7, 21 dzień oraz jednorazowa dawka uzupełniająca po 12 miesiącach.