Ukształtowanie powierzchni. Algieria ma bardzo zróżnicowane środowisko geograficzne. Północną część zajmują góry Atlas, pozostałe 5/6 terytorium kraju stanowią pustynne obszary Sahary. Góry biegną dwoma równoległymi do wybrzeża łańcuchami, które rozdziela blok wyżynny; na wschodzie oba ciągi łączą się w jeden, na zachodzie dzieli je odległość ponad 150 km. Góry Atlas od Morza Śródziemnego oddziela wąska nizina, rozszerzająca się jedynie w pobliżu ujść największych rzek. Wzdłuż wybrzeża na długości 1000 km ciągnie się Atlas Tellski (Lalla Chadidża, 2308 m n.p.m.), który w wielu miejscach dochodzi do brzegów morskich, przy których występują liczne skaliste wyspy. Łańcuch ten jest porozcinany głębokimi, często przełomowymi dolinami krótkich rzek, płynących do morza. Na południe od Atlasu Tellskiego rozciąga się długa, zwężająca się ku wschodowi Wyżyna Szottów (wysokość 800-1200 m n.p.m.), która swą nazwę zawdzięcza okresowym jeziorom zwanym szottami; powstają one w bezodpływowych zagłębieniach, w porze wilgotnej wypełniają się wodą, a w okresie letnim prawie całkowicie wysychają. Od południa wyżyna graniczy z Atlasem Saharyjskim, składającym się z wielu izolowanych masywów i niewielkich pasm; najwyżej wzniesiona grupa górska Dżabal al-Auras (Dżabal Szilja, 2328 m n.p.m.), wyróżnia się głębokimi dolinami o bardzo stromych stokach. Południowe grzbiety Atlasu Saharyjskiego stanowią wyraźną granicę geologiczno-geomorfologiczną. Dalej na południe rozciąga się algierska część Sahary, o przeważających wysokościach 200-500 m n.p.m.; najniższy punkt (26 m p.p.m.) znajduje się w zagłębieniu okresowego jeziora Saṭṭ Malḡiḡ (Szatt Malghir), położonego na północnym wschodzie pustyni. Rzeźbę tego obszaru cechuje występowanie dużych kotlin, których zagłębienia wypełniają często okresowe, słone jeziora i solniska. Najrozleglejsze obniżenia ciągną się przez setki kilometrów, pokryte lotnymi piaskami noszą nazwę ergów. W pobliżu granicy z Tunezją znajduje się Wielki Erg Wschodni, na północny zachód od niego Wielki Erg Zachodni, a w zachodniej części kraju ʼIrq Iqīdī (Irk al-Ikidi) i Irg Šāš (Irk asz-Szasz). W południowo-wschodniej części Algierii wznosi się Ahaggar, rozległy masyw krystaliczny z licznymi stożkami wygasłych wulkanów, z których Tahāt z maksymalną wysokością 2918 m n.p.m. stanowi najwyższy punkt kraju. W kierunku północno-wschodnim Ahaggar przechodzi łagodnie w wyżynę Tasīlī Wān Ahakkār (Tasili Wan Achdżar), osiągającą wysokość ponad 2100 m n.p.m. Wyżynne tereny otaczające masyw Ahaggaru zajmują pustynie żwirowe i kamieniste (m.in. Tanazrūft).

Klimat. Północna część Algierii, od wybrzeża po Wielki Erg Zachodni i obniżenie Szatt Malghir, leży w strefie klimatów podzwrotnikowych. Obszar ten w porze zimowej znajduje się pod wpływem niżów frontu polarnego, przemieszczających się lub powstałych nad basenem Morza Śródziemnego. Wybrzeże na wschód od Algieru ma klimat podzwrotnikowy wilgotny z porą deszczową od początku października do końca lutego; roczna suma opadów wynosi tu 600-800 mm, temperatura maksymalna kształtuje się od 16°C w styczniu do 29°C w sierpniu, a minimalna od 7 do 20°C. Na zachód od Algieru występuje klimat podzwrotnikowy pośredni między morskim a kontynentalnym; większość opadów (poniżej 400 mm rocznie) przypada na okres od początku listopada do połowy lutego; temperatura maksymalna w styczniu wynosi 16°C, w sierpniu 31°C, minimalna odpowiednio 6 i 20°C . Atlas Tellski, Wyżyna Szottów i Atlas Saharyjski z grupą górską Dżabal al-Auras mają górską odmianę klimatu podzwrotnikowego kontynentalnego; opady (roczna suma ok. 300 mm) występują od początku listopada do końca lutego, zdarza się śnieg; w styczniu temperatura maksymalna osiąga 10°C, w lipcu 34°C, a minimalna odpowiednio 0 i 18°C, zimą niekiedy spada do -10, -15°C. Południowe obszary leżące w strefie podzwrotnikowej o klimacie kontynentalnym wybitnie suchym otrzymują poniżej 100 mm opadów rocznie; maksymalna temperatura od 16-18°C w styczniu do 40-42°C w lipcu (czasami może wzrosnąć do ok. 53°C), minimalna od 4-5°C do 26-28°C. Pozostała saharyjska część Afryki leży w strefie zwrotnikowej, na większości obszaru panuje klimat skrajnie suchy (pustynny); opady skąpe (20-50 mm rocznie), głównie wiosną i jesienią, kiedy na południe od Atlasu Saharyjskiego występują zaburzenia cyklonalne; charakterystyczne cechy tego klimatu to duże amplitudy temperatur (dobowe i roczne) i nasłonecznienie (np. na pustyni Irk asz-Szasz średnio ok. 11 godzin dziennie); temperatura maksymalna od 13-17°C (styczeń) do 36-42°C (lipiec) w części środkowej i odpowiednio 22-45°C w zachodniej; temperatura minimalna na całym obszarze od 3-5°C (styczeń) do 26-28°C (lipiec-sierpień). Najwyżej położona południowo-wschodnia część Algierii ma górską odmianę klimatu zwrotnikowego kontynentalnego suchego z opadami poniżej 50 mm rocznie; skrajne temperatury notowane w oazie Tamanrāsat na obszarze masywu Ahaggar kształtują się następująco: maksymalna od 20°C w styczniu do 35°C w czerwcu, minimalna od 5 do 23°C (w zimie może spaść do -5°C).

Wody. Cała pustynna część Algierii oraz znaczna część Atlasu Saharyjskiego i Wyżyny Szottów, również południowe fragmenty Atlasu Tellskiego stanowią obszary bezodpływowe. Sąsiedztwo gór i morza powoduje, że rzeki są krótkie; najdłuższe, w tym Wadi asz-Szalif i Isser w drodze do Morza Śródziemnego przecinają Atlas Tellski. Rzeki Algierii charakteryzuje duża zmienność wodostanów. W okresie letnim stan wód jest niski, a na Wyżynie Szottów wiele rzek wysycha. Na południe od Atlasu Saharyjskiego występują wyłącznie rzeki okresowe, ginące w szottach lub pustynnych piaskach. Od masywu Ahaggar rozchodzą się promieniście długie na setki kilometrów suche doliny (wadi), które są pozostałością wilgotnego okresu w dziejach Sahary (odpowiada to okresowi zlodowaceń na obszarze Europy). Wadi wypełniają się wodą bardzo rzadko, jedynie po obfitych opadach; przybór wody jest wówczas gwałtowny i niebezpieczny. Tam, gdzie woda gromadzi się na dnie bezodpływowych zagłębień terenu jest zazwyczaj silnie zasolona. W takich zagłębieniach powstały szotty na Wyżynie Szottów (m.in. Asz-Szatt asz-Szarki, Saṭṭ al-Ḥudna) i na północnym wschodzie Sahary ( Szatt Malghir) oraz tzw. sebki (Sabchat Mukran, Sabchat Azmati i inne) – słone, epizodyczne jeziora występujące w centrum i na zachodzie Sahary. Znaczne są zasoby wód podziemnych, szczególnie na obszarach rozległych kotlin, pokrytych grubą warstwą piasków lub w suchych dolinach rzecznych. Umożliwia to istnienie licznych oaz, m.in. al-Qulayʼa (Al.-Kulajla), Banī ʼAbbas i Timīmūn na skraju Wielkiego Ergu Zachodniego, Tuqqurt i Warqala na północ od Wielkiego Ergu Wschodniego, czy al-Ayn aṣ-Ṣafrāʼ (Ajn Safra) w zachodniej części Wyżyny Szottów.