Ukształtowanie powierzchni. Chile jest krajem górskim, na całej długości terytorium, z północy na południe, ciągną się łańcuchy Andów. Skrajnie zachodnim, nadmorskim łańcuchem jest Kordyliera Nadbrzeżna, a graniczącym z Boliwią i Argentyną (będący południowym przedłużeniem Kordyliery Zachodniej) – łańcuch Kordyliery Głównej; na południe od 42oS obie Kordyliery noszą nazwę Andów Patagońskich. W Chile na całej długości Andy są rozdzielone podłużną doliną, która w ukształtowaniu terenu zaznacza się najwyraźniej w środkowej części kraju i nosi nazwę Doliny Środkowochilijskiej. Kordyliera Nadbrzeżna jest zbudowana głównie ze skał osadowych i pocięta poprzecznymi uskokami na szereg bloków. Maksymalne wysokości (do 2335 m n.p.m., Colupo) Kordyliera Nadbrzeżna osiąga w północnej i środkowej części kraju; ku południowi obniża się i na południe od cieśniny Chacao jest częściowo zanurzona, tworzy archipelagi przybrzeżnych wysp, m.in. Archipiélago de los Chonos, oraz pojedyncze wyspy: Isla de Chiloé, Isla Wellington, Isla Santa Inés, Hornos (z przylądkiem Horn). Po wschodniej stronie Kordyliery Nadbrzeżnej ciągnie się podłużna dolina o założeniach tektonicznych, na północy zajęta przez pustynie i półpustynie (Pampa del Tamarugal, pustynia Atacama) z licznymi solniskami (Salar de Atacama); ku południowi obniża się i tworzy Dolinę Środkowochilijską. Dalej na południe, aż do południowego krańca kontynentu, dolina jest zalana wodami Oceanu Spokojnego – występują tam liczne zatoki (Ancud, Golfo Corcovado), cieśniny i fiordy (Moraleda, Concepción, zachodni odcinek Cieśniny Magellana). Kordyliera Główna jest zbudowana z morskich skał osadowych; na południu dominują skały krystaliczne. W głównym grzbiecie Andów największe wysokości osiągają czynne i wygasłe wulkany (m.in. Volcán Llullailaco, 6723 m n.p.m., i Nevado Ojos del Salado, 6885 m n.p.m. – najwyższy szczyt w kraju). Kordylierę Główną tworzą szeregi południkowych pasm, np. Góry Domeyki. W Andach Południowych, na południe od przełęczy Maipo, wysokości szczytów obniżają się, a w Andach Patagońskich najwyższy Cerro San Valentín ma wysokość 4058 m n.p.m. W rzeźbie Andów Patagońskich charakterystyczne są głębokie U-kształtne doliny polodowcowe, przechodzące na wybrzeżu w fiordy; wraz z licznymi przybrzeżnymi wyspami, fiordy tworzą bardzo urozmaiconą linię brzegową, charakterystyczną dla południowej części kraju. Środkowe i północne wybrzeże ma wyrównaną linię brzegową, z nielicznymi małymi zatokami. Chile jest położone na obszarze występowania częstych trzęsień ziemi oraz wulkanizmu (w Andach) – zjawiska te są związane ze strefą subdukcji ciągnącej się wzdłuż Rowu Atakamskiego i zachodniej krawędzi platformy kontynentalnej Ameryki Południowej.

Klimat. Duża rozciągłość południkowa, rzeźba terenu oraz wpływ chłodnego Prądu Peruwiańskiego powoduje zróżnicowanie klimatu; Chile jest położone w 4 strefach klimatycznych. Obszar na północ od 31°S leży w strefie zwrotnikowej, kształtowanej przez pasaty Wyżu Południowopacyficznego; na północ od 27°S występuje klimat zwrotnikowy wybitnie suchy z dużą wilgotnością powietrza i skrajnie małymi opadami (roczna suma do 10 mm); na południe od 27°S – klimat zwrotnikowy suchy z opadami poniżej 250 mm (głównie zimowe). Temperatura maksymalna od 19-16°C (sierpień) do 27-23°C (luty, wyjątkowo 34-29°C); temperatura minimalna odpowiednio od 18-15°C (skrajnie 4-2°C) do 19-16°C. Puna de Atacama ma odmianę górską klimatu kontynentalnego suchego (opady do 20 mm rocznie). W strefie podzwrotnikowej (31-42°S) temperatury kształtują się następująco: maksymalna od 9°C w zimie (sierpień) do 20°C w lecie (luty), minimalna odpowiednio od 0°C (skrajnie -4°C) do 10°C; w strefie nadbrzeżnej klimat wilgotny z opadami do 2000 mm (głównie zimowe), ku wschodowi maleje roczna suma opadów do poniżej 250 mm (Andy). W osłoniętej od morskich wiatrów Dolinie Środkowochilijskiej opady są znacznie niższe, a temperatura zwykle wyższa – w Tacla maksymalna od 14°C (czerwiec) do 30°C (styczeń), minimalna odpowiednio od 4°C do 13°C. Między 42°S i 52°S występuje strefa umiarkowana (zachodnia cyrkulacja), na północ od 45°S – ciepła, na południe – chłodna; maksymalna temperatura od 4-5°C (lipiec) do 10°C (styczeń) i minimalna odpowiednio od 0°C (skrajnie -12°C) do 6-7°C; pas nadbrzeżny i zachodnie stoki Andów Patagońskich mają klimat wybitnie morski oraz morski o opadach rocznych 1000-4000 mm (wyspa Guarello 7330 mm); po zawietrznej stronie Andów klimat pośredni między morskim i kontynentalnym z niższą sumą opadową. Na południowo-zachodnim skraju Chile występuje klimat podbiegunowy morski z opadami do 4800 mm rocznie.

Wody. Wody powierzchniowe Chile charakteryzuje duże zróżnicowanie przestrzenne, na północy jest ich skąpa ilość, na południu – obfita. W północnej części kraju przeważają rzeki okresowe i epizodyczne, uchodzące do solnisk; częściej gubiące wodę w piaskach i pokrywach gruzowatych pustyń. Jedyną stałą rzeką uchodzącą do oceanu na pustynnym wybrzeżu długości ok. 1000 km jest Loa (440 km), najdłuższa rzeka Chile mająca swoje źródła na stokach wulkanu Aucanquilcha, na zachodnim skraju Altiplano. Ku południowi sieć rzeczna stopniowo gęstnieje; są to rzeki stałe z letnimi i zimowymi wezbraniami; w dolnym biegu wiele z nich jest żeglownych; na skrajnym południu Chile występują rzeki krótkie, zasobne w wodę; niektóre z nich: (Maule, Bío Bío, Baker) mają duży potencjał hydroenergetyczny. Na północy, po opadach deszczu, tworzą się liczne słone jeziora okresowe; w większości są to misy wyschniętych jezior plejstoceńskich, wysłane obecnie pokładami soli. Na południe od 35oS występują jeziora słodkowodne, głównie pochodzenia lodowcowego lub tektoniczno-lodowcowego; największe: Villarica, Ranco, Llanquihue oraz Lago General Carrera (Buenos Aires) i San Martin (na granicy z Argentyną). W Andach, głównie Patagońskich występują liczne lodowce górskie oraz Lądolód Patagoński na pograniczu Chile i Argentyny.