Ukształtowanie powierzchni. 80% powierzchni kraju zajmują góry. Na północy, na długości ponad 700 km, ciągnie się Wielki Kaukaz z najwyższymi szczytami, Szchara (5068 m n.p.m.) i Kazbekiem (5047 m n.p.m.). Od jego głównego grzbietu wododziałowego odgałęziają się góry: Gagryjskie, Bzypijskie, Kodorskie i Swaneckie, opadające na zachodzie bezpośrednio do Morza Czarnego, w środkowej części – ku Nizinie Kolchidzkiej. Na wschód od Gór Lichskich rozciąga się Płaskowyż Imerecki (Wyżyna Imeretyńska, wysokość 500-1000 m n.p.m.), przechodząca ku południowemu wschodowi w Płaskowyż Jorski i Wyżynę Szyracką (wysokość 500-700 m n.p.m.). Dolina Alazańska we wschodniej części Gruzji obniża się do 500 m n.p.m. W południowej części Gruzji wznoszą się pasma Małego Kaukazu, góry: Mescheckie (Mepisckaro, 2850 m n.p.m.), Szawszeckie (na granicy z Turcją), Trialeckie (Karakaja, 2850 m n.p.m.), Samsarskie i Dżawacheckie; Płaskowyż Dżawachecki (wysokość do 3196 m n.p.m.) na granicy z Armenią. Najważniejsze przełęcze: Kluchorska (2782 m n.p.m.), Mamisońska (2829 m n.p.m.), Rocka (2996 m n.p.m.), Krzyżowa (2384 m n.p.m.). Wybrzeże (długość 308 km) jest bardzo słabo rozwinięte.

Klimat. Klimat podzwrotnikowy: od morskiego na wybrzeżu i Nizinie Kolchidzkiej do kontynentalnego na wschód od Gór Lichskich; w górach wykształcone piętra klimatyczne. Wielki Kaukaz zimą osłania Gruzję przed napływem chłodnego powietrza z północy. Znad Morza Czarnego (nad którym zimą regenerują się Niże Śródziemnomorskie i  powstają nowe) do zachodniej części Gruzji napływa wilgotne i ciepłe powietrze, powodując rozwój silnej konwekcji, burze i ulewy. Przy silnej adwekcji chłodnego powietrza ze wschodu (które przekracza Góry Lichskie), na zachodzie występują często feny (w Kutaisi sto dni w roku). W lecie rozwija się cyrkulacja górsko-dolinna, a nad morzem bryzowa. Od wysokości 500-600 m n.p.m. średnia temperatura poniżej 0°C, powyżej 2000-2200 m n.p.m. utrzymuje się ona stale. Na wybrzeżu i Nizinie Kolchidzkiej w styczniu i lutym średnia temperatura powyżej 5°C (maksymalna 22°C, minimalna od -8°C do -12°C); na przedgórzach średnia temperatura -2°C (skrajnie -23°C), powyżej 1200-1500 m n.p.m. -6°C (-30°C), na wschodzie -4°C (skrajnie od -32°C do -35°C). W sierpniu nad morzem średnia temperatura 22-23°C (maksymalna 38-40°C), na zachodnich przedgórzach w lipcu - 20°C (35°C) na wschodzie do wysokości 450 m n.p.m. – 24°C-25°C, na wysokości 1500 m n.p.m. – 15°C, wyżej chłodniej. Na zachód od Gór Lichskich opady występują jesienią i zimą, na wschód – latem (głównie maj-czerwiec); na wybrzeżu roczna suma opadów od 1400 mm (północ) do 2700 mm (południe), na stokach miejscami 3000-4000 mm, na wschodzie opady maleją od 500 do 300 mm; w Wielkim Kaukazie 1200-1500 mm. Pokrywa śnieżna na nizinach i przedgórzach niezbyt trwała; jej trwałość wzrasta od 500-600 m n.p.m. aż do 2700-3000 m n.p.m., gdzie zalega stale (lodowce).

Wody. Rzeki zachodniej części Gruzji należą do zlewiska Morza Czarnego. Największymi z nich są Rioni, Inguri, Kodori, Bzipʼi (Bzypi). We wschodniej części najpotężniejszą rzeką jest Kura, która wraz z Alazani i innymi dopływami uchodzi do Morza Kaspijskiego w Azerbejdżanie. We wschodniej części kraju rzeki są wykorzystywane do nawadniania. Łączna długość kanałów nawadniających wynosi 1000 km. Najdłuższymi są kanały: Alazański (91 km), Tiripoński (41 km) i Górny Samgorski (40 km). Na wielu rzekach (Kura, Rioni, Chrami, Inguri) zbudowano kaskady elektrowni wodnych i sztuczne zbiorniki (największe Tʼsalkas Tsqalsatsʼavi/Całkiński, Shaoris Tsaqalsatsʼavi/Szaorski i Tqibulis Tsaqalsatsʼavi/Tkibulski). W Wielkim Kaukazie dość dużo jezior, głównie pochodzenia polodowcowego i krasowego (Rica). Najwięcej jezior występuje na Płaskowyżu Dżawacheckim; największe z nich: Parawani (powierzchnia 37 km²), Chozapini(26,6 km²) i Tabackuri (14,2 km²). Na Nizinie Kolchidzkiej leży jezioro Paleostomi (17,3 km²). Najwyższe części Wielkiego Kaukazu są pokryte wiecznymi śniegami i lodowcami. Najdłuższym lodowcem jest Lekziri (13,5 km), a największym Twiberi (powierzchnia 43,1 km²).