Ukształtowanie powierzchni. Norwegia obok Kanady i Rosji jest państwem najbardziej wysuniętym na północ kuli ziemskiej. Rozciąga się na długości ponad 1700 km; maksymalna szerokość 430 km (w południowej części), minimalna - 6 km na północy. Linia brzegowa jest dobrze rozwinięta, jej długość całkowitą szacuje się na ok. 20 tys. km. W strefie przybrzeżnej występują liczne skaliste wyspy (ok. 150 tys.), których największe zgrupowania tworzą archipelagi Lofotów i Vesterålen. Charakterystyczne dla wybrzeży Norwegii są wąskie, głębokie zatoki morskie zwane fiordami. Są to zalane przez morze doliny polodowcowe; do najdłuższych fiordów należą: charakteryzujące się stromymi wybrzeżami Sognefjorden – 204 km i Hardangerfjorden – 179 km, a także mające szerokie, niskie zbocza – Trondheimsfjorden – 126 km. Norwegia jest krajem wyżynno-górzystym (ponad 50% powierzchni leży powyżej 600 m n.p.m.). Niewielkie niziny występują w południowo-wschodniej części kraju. Wzdłuż całej Norwegii, z południowego zachodu na północny wschód ciągną się Góry Skandynawskie (najwyższy szczyt Galdhøpiggen, 2469 m n.p.m.); charakterystyczną cechą ich rzeźby są rozległe płaskowyże i stoliwa górskie, zwane fieldami; największe z nich to Hardangervidda oraz Jotunheimen. Kilka tysięcy km2 zajmują obszary krasowe, zbudowane głównie ze skał węglanowych, głównie w środkowej Norwegii, między Trondheim a Tromsø; do najważniejszych należy płaskowyż Glåmefjell w masywie Svartisen, zwany wyżyną tysiąca awenów. Występuje również kilkaset jaskiń, z których ponad 50 o długości powyżej 1 km. Najdłuższymi jaskiniami są Tjoarvekraigi (12 km) i Okshola-Kristihola (11 km); najgłębszą jest Ragge Javre Raige (580 m – najgłębsza za kołem podbiegunowym). Na wybrzeżach występują setki jaskiń abrazyjnych; największe skupisko dużych jaskiń w okolicach Mo i Rana, m.in. udostępnione dla turystów Grønligrotta i Setergrotta.

Klimat. Klimat, ze względu na znaczną rozciągłość południkową, od umiarkowanego ciepłego wybitnie morskiego na południu, przez umiarkowany chłodny morski na północ od 60°N, do podbiegunowego morskiego na północnym wschodzie; powyżej 1000 m n.p.m. odmiana górska. Ważny wpływ, zwłaszcza w chłodnej połowie roku, wywiera ciepły Prąd Norweski i zachodnia cyrkulacja atmosferyczna. W strefie nadbrzeżnej maksymalna temperatura w styczniu lub lutym od 1-3°C na południowym zachodzie do -3°C na północnym wschodzie, minimalna odpowiednio -10C i -8°C; w rejonie Oslo maksymalna temperatura w styczniu -2°C, minimalna -7°C, a w Karasjok na północy Norwegii, w głębi lądu, odpowiednio -10°C i -22°C. W lipcu maksymalna temperatura od 19°C w Bergen do 12°C na północnym wschodzie i 18°C w Karasjok oraz 22°C w Oslo, minimalna temperatura od 12-13°C na południu do 7-9°C na północy; w górach powyżej 2000 m n.p.m. temperatura maksymalna w styczniu -10°C, minimalna -15°C, w lipcu odpowiednio 15°C i 1°C. Roczna suma opadów bardzo zróżnicowana: ponad 3500 mm na stokach gór między Bergen i Bodø, miejscami ponad 4000-5000 mm, w górach Lofotów i Vesterålen ponad 1000 mm; w dolinach wschodniej Norwegii poniżej 400 mm; opady w większości są cyklonalne, głównie od sierpnia-września do grudnia-stycznia; w rejonie Oslo i na wschodzie od lipca do października. Pokrywa śnieżna w górach od września do czerwca; w wysokich partiach – stała, w Arktyce od października do maja.

Wody. Wody śródlądowe w Norwegii zajmują 5,3% powierzchni kraju. Rzeki uchodzące do Morza Północnego i Morza Norweskiego są krótkie, o dużym spadku. Dłuższe rzeki uchodzą do Skagerraku (Glomma – najdłuższa w kraju, 598 km, Lågen) oraz do Morza Barentsa (Tana). Na wszystkich niemal rzekach powstały wodospady; do bardziej znanych należą m.in. Låtefossen, Rjukan, Vøringsfossen, Vettisfossen; za najwyższy (według źródeł norweskich) jest uważany Kjelsfossen (840 m). Do największych jezior należą: Mjøsa (369 km²), Femund, Røssvatnet, Randsfjorden i Tyrifjorden. Część norweskich fieldów jest pokryta przez ok. 1700 lodowców o łącznej powierzchni ok. 5 tys. km²; największe z nich: Jostedalsbreen, Folgefonni i Ålfotbreen.