Ukształtowanie powierzchni. Na terytorium Argentyny wyróżnia się wielkie równiny, rozległe wyżyny oraz góry – najwyższe na kontynencie (Andy) i należące do najwyższych na Ziemi. 45% powierzchni kraju zajmują równinne niziny o wysokości do 200 m n.p.m., dalsze 19% obszaru leży na wysokości 200-500 m n.p.m., natomiast wyżyny i średnie góry (do 2000 m n.p.m.) stanowią 26% terytorium, a  10% – góry o wysokości powyżej 2000 m n.p.m. Środkowa i północno-wschodnia część Argentyny jest położona na Nizinie La Platy i zajmuje równiny: Gran Chaco, Międzyrzecze, Pampa. Nizina Gran Chaco rozciąga się od Andów na zachodzie (wysokość 400-600 m n.p.m.) do doliny Parany i Paragwaju na wschodzie (wysokość 25-50 m n.p.m.), jej południową granicę wyznacza dopływ Parany – rzeka Río Salado. Parana i większość jej andyjskich dopływów płynie ku południowemu wschodowi zgodnie z nachyleniem Niziny Gran Chaco. Zróżnicowanie warunków środowiska, zwłaszcza klimatu, jest podstawą podziału Gran Chaco na mniejsze regiony fizyczno-geograficzne, m.in. Chaco Środkowe (Chaco Central) – obejmujące międzyrzecze Bermejo-Teuco i Pilcomayo przy granicy z Paragwajem, oraz Chaco Południowe (Chaco Austral) rozciągające się od rzeki Bermejo-Teuco do Salado. Na wschód od Gran Chaco, między rzekami Parana i Urugwaj, przy granicy z Urugwajem i Brazylią, jest położone nizinne Międzyrzecze; stanowi ono niską, miejscami zabagnioną równinę, obejmującą na południu wewnętrzną deltę Parany. Północno-wschodni kraniec Argentyny, sięgający do rzeki Iguaçú, leży na Wyżynie Brazylijskiej, gdzie pasma Sierra del Imán i Sierra de Misiones wznoszą się do wysokości ponad 500 m n.p.m. Na południe od Gran Chaco i Międzyrzecza rozciąga się Pampa, między Oceanem Atlantyckim na wschodzie, rzeką Río Colorado na południu oraz pasmem Sierra de Córdoba (Champaquí, 2884 m n.p.m.) i doliną rzeki Salado (dopływ Colorado) na zachodzie. Wschodnia część Pampy, ze względu na klimat zwana Pampą wilgotną (Pampa Húmeda), jest monotonną, lekko falistą równiną, pociętą dolinami rzek – dopływów Parany lub uchodzących bezpośrednio do oceanu. Licznie występują mokradła oraz niewielkie jeziora; w części północnej znajduje się duże słone jezioro – Laguna Mar Chiquita. Obszar Pampy podnosi się stopniowo od Oceanu Atlantyckiego w kierunku zachodnim do wysokości 300-400 m n.p.m. w półpustynnym regionie zwanym Pampą suchą lub wysoką (Pampa Seca, Pampa Alta) i u podnóża Sierra de Córdoba. Na południu regionu wznoszą się pasma Sierra del Tandil, Sierra de la Tunas, Sierra de la Ventana oraz Sierra de Cura Malal (do wysokości 1243 m n.p.m.). Między Andami a Pampą rozciąga się region Sierras Pampeanas, wysoki w części zachodniej, z głębokimi pustynnymi kotlinami zajętymi przez solniska, niższy w części wschodniej z płytszymi i bardziej rozległymi zagłębieniami bezodpływowymi; najdalej wysuniętym na wschód pasmem Sierras Pampeanas jest pocięta głębokimi dolinami rzek Sierra de Córdoba. Na południe od rzeki Colorado, między Andami, a Oceanem Atlantyckim rozciąga się rozległy obszar Wyżyny Patagońskiej; ma ona wysokie i strome wybrzeże z progami tarasów morskich oraz szeroko otwarte zatoki oceaniczne: Bahía Blanca, Golfo San Matías, Golfo San Jorge i Bahía Grande. Wyżyna dzieli się na dwie części – północnopatagońską (wysokość 1500-2000 m n.p.m.) i południowopatagońską (wysokość do 1400 m n.p.m.), pocięte dolinami rzek na izolowane płaskowyże zwane mesas. Na Wyżynie Patagońskiej, na północ od ujścia rzeki Santa Cruz, znajduje się najgłębsza depresja Argentyny i kontynentu – Gran Bajo de San Julián (105 m p.p.m.). Zachodnia część Argentyny leży na obszarze Andów, które przy granicy z Chile i Boliwią obejmują południowy fragment śródgórskiego płaskowyżu Altiplano (wysokość 3600 m n.p.m.), zwanego Puna de Atacama; pustynne kotliny Altiplano, zajęte przez solniska (np. Salar de Arizaro, Salar de Hombre Muerto), są pooddzielane pasmami gór wulkanicznych o wysokości ponad 6000 m n.p.m. (Nevado Ojos del Salado, 6885 m n.p.m., Mercedario, 6770 m n.p.m., Antofalla, 6100 m n.p.m.). W głównym grzbiecie Andów, w pobliżu granicy z Chile, wznosi się najwyższy szczyt kontynentu – Aconcagua (6962 m n.p.m.). W kierunku południowym góry obniżają się, liczne stożki wulkaniczne (Volcán Lanín, 3776 m n.p.m.) wznoszą się na wysokość 3500-4500 m n.p.m. Andy na południe od 42°S noszą nazwę Andów Patagońskich; mają rzeźbę alpejską (Fitz Roy, 3375 m n.p.m. i Murallón, 2831 m n.p.m.) i są zlodowacone; niektóre doliny polodowcowe przegrodzone wałami moren czołowych są wypełnione wodami jeziornymi, m.in. Lago Argentino i Lago Viedma. Wschodnia część wyspy Ziemia Ognista, należąca do Argentyny, jest wyżynno-górzysta (maksymalna wysokość do 1036 m n.p.m.) z licznymi formami rzeźby polodowcowej.

Klimat. Klimat jest zróżnicowany: od zwrotnikowego na północy (na obszarze płaskowyżu Puna de Atacama kontynentalny suchy, na równinach Gran Chaco wilgotny), przez podzwrotnikowy w środkowej Argentynie (na zachodzie kontynentalny suchy, na wschodzie wilgotny), umiarkowany ciepły i suchy na znacznym obszarze południowej Argentyny, umiarkowany chłodny, aż do subpolarnego na Ziemi Ognistej; średnia roczna suma opadów od poniżej 200 mm (miejscami poniżej 100 mm) na obszarze Puna de Atacama i wschodniej Patagonii, do 3000-4000 mm w południowych Andach; średnia temperatura w lipcu od 0-2°C na południu Argentyny i w wyższych partiach Andów, do 18°C na północy, w styczniu – odpowiednio od 8-10°C do 28°C; w całym kraju zaznacza się wpływ chłodnego wiatru pampero.

Wody. Większa część terytorium Argentyny należy do zlewiska Oceanu Atlantyckiego. Uchodzą do niego największe i najbardziej zasobne w wodę rzeki w kraju – Parana z Urugwajem oraz liczne krótkie rzeki mające swoje źródła na wschodnich stokach Andów lub na Wyżynie Patagońskiej. Niewielka część Argentyny, położona w Andach Patagońskich i na Ziemi Ognistej, należy do zlewiska Oceanu Spokojnego (m.in. rzeki Futaleufú, Pico, Claro). Około 1/3 powierzchni Argentyny to obszary bezodpływowe, występujące głównie w Andach (Altiplano), w Sierras Pampeanas, na Nizinie La Platy oraz Wyżynie Patagońskiej; są tam solniska, słone i słodkowodne jeziora oraz bagna. Główny system rzeczny tworzy Parana z największym dopływem (prawym) Paragwajem. Parana wypływa z Wyżyny Brazylijskiej, na niewielkim odcinku jest rzeką graniczną z Brazylią, powyżej miasta Corrientes przyjmuje Paragwaj, a poniżej jej ujścia liczne dopływy andyjskie, m.in. Río Salado. Na południowy wschód od miasta Santa Fe buduje ona wewnętrzną deltę, a następnie łączy się z rzeką Urugwaj i uchodzi wspólnym estuarium La Plata do Oceanu Atlantyckiego. Średni roczny przepływ Parany i Urugwaju przy ujściu wynosi ok. 30 tys. m³/s. Obszar Pampy ma bardzo gęstą sieć drobnych rzek, uchodzących bezpośrednio do Oceanu Atlantyckiego. Patagońskie rzeki są stosunkowo krótkie, zasobne w wodę, o dużym spadku i potencjale hydroenergetycznym, najważniejsze: Río Negro, Río Chubut i Río Deseado. Najdłuższą rzeką Ziemi Ognistej jest Grande. W Andach Patagońskich, na Wyżynie Patagońskiej i na Ziemi Ognistej występują liczne jeziora tektoniczno-lodowcowe, m.in.: Lago Argentino, Lago Viedma i Lago Nahuel Huapí, oraz na granicy z Chile: Lago Buenos Aires, Lago San Martín i Lago Fagnano (Ziemia Ognista). Pozostałościami wielkich jezior plejstoceńskich są rozległe solniska, np. Salar de Arizaro, Salar de Hombre Muerto (w Andach) i Salinas Grandes (na północny zachód od Sierra de Córdoba). W najwyższych masywach Andów występują lodowce. Na północy, ze względu na suchość klimatu i wysokie położenie linii wiecznego śniegu, lodowce zajmują małe powierzchnie. Największe (Upsala, 60 km i Viedma, 45 km) spływają z Lądolodu Patagońskiego do jezior andyjskich.