Medycyna podróży, interdyscyplinarna specjalność zajmująca się problemami zdrowotnymi w transporcie lądowym, powietrznym i morskim, aktualną epidemiologią chorób infekcyjnych i nieinfekcyjnych oraz wytycznymi i regulacjami dotyczącymi działań profilaktycznych w poszczególnych krajach i regionach świata, jest elementem wielu specjalizacji, takich jak choroby zakaźne i pasożytnicze, choroby wewnętrzne, pediatria, geriatria, ginekologia i położnictwo, dermatologia i wenerologia, okulistyka i otolaryngologia. To powoduje, że podstawy medycyny podróży (immuno- i chemioprofilaktyka), zagadnienia związane z podróżowaniem dzieci, kobiet w ciąży, osób w wieku podeszłym i obciążonych chorobami przewlekłymi, jak również problemy zdrowotne występujące u osób podróżujących (zaburzenia żołądkowo-jelitowe, stany gorączkowe niewiadomego pochodzenia, stany zapalne dróg oddechowych, choroby skóry, narządu wzroku, choroby przenoszone drogą płciową) oraz właściwy proces diagnostyki i leczenia pacjentów, powinny znaleźć się w kręgu zainteresowań większości specjalistów w ich codziennej praktyce lekarskiej.

Africa is beautiful and fascinating, unfortunately it is also poor and depressing. The white man colonized the continent, enslaved people, exploited resources, giving nothing back. Things are getting worse in the post-colonial reality. Pity the Africans, pity Africa.

It is the 21^ST century, missions to Mars and artificial intelligence. Meanwhile, somewhere in Central Africa, where the worlds of humans and animals meet, Pygmy tribes live their own life.

The lifestyle of these semi-nomadic tribal communities has not changed for hundreds of years. Their day-to-day existence without running water, electricity or modern inventions is both fascinating and terrifying at the same time.

Pygmies live their lives in the same way as their ancestors did: growing cassava, collecting caterpillars and hunting. Time has stopped for them.

Medycyna podróży, interdyscyplinarna specjalność zajmująca się problemami zdrowotnymi w transporcie lądowym, powietrznym i morskim, aktualną epidemiologią chorób infekcyjnych i nieinfekcyjnych oraz wytycznymi i regulacjami dotyczącymi działań profilaktycznych w poszczególnych krajach i regionach świata, jest elementem wielu specjalizacji, takich jak choroby zakaźne i pasożytnicze, choroby wewnętrzne, pediatria, geriatria, ginekologia i położnictwo, dermatologia i wenerologia, okulistyka i otolaryngologia. To powoduje, że podstawy medycyny podróży (immuno- i chemioprofilaktyka), zagadnienia związane z podróżowaniem dzieci, kobiet w ciąży, osób w wieku podeszłym i obciążonych chorobami przewlekłymi, jak również problemy zdrowotne występujące u osób podróżujących (zaburzenia żołądkowo-jelitowe, stany gorączkowe niewiadomego pochodzenia, stany zapalne dróg oddechowych, choroby skóry, narządu wzroku, choroby przenoszone drogą płciową) oraz właściwy proces diagnostyki i leczenia pacjentów, powinny znaleźć się w kręgu zainteresowań większości specjalistów w ich codziennej praktyce lekarskiej.

Więcej na www.medycynanurkowa.pl

Książka napisana przez lekarza praktyka, naukowca i globtrotera, jest skondensowanym źródłem wiedzy dla lekarzy różnych specjalności, którzy coraz częściej mają do czynienia z medycyną podróży, interdyscyplinarną specjalizacją zajmującą się problemami zdrowotnymi w transporcie lądowym, powietrznym i morskim, aktualną epidemiologią chorób infekcyjnych i nieinfekcyjnych oraz wytycznymi i regulacjami dotyczącymi działań profilaktycznych w poszczególnych krajach i regionach świata. Medycyna podróży, z zagadnieniami dotyczącymi epidemiologii, procesu diagnostyczno-terapeutycznego oraz zapobiegania problemom zdrowotnym związanym z przemieszczaniem i pobytem w miejscach uciążliwych klimatycznie i sanitarnie, jest elementem wielu specjalizacji, takich jak choroby zakaźne i pasożytnicze, choroby wewnętrzne, pediatria, geriatria, ginekologia i położnictwo, dermatologia i wenerologia, okulistyka i otolaryngologia. To powoduje, że podstawy medycyny podróży (immuno- i chemioprofilaktyka), zagadnienia związane z podróżowaniem dzieci, osób w podeszłym wieku i kobiet w ciąży, jak również problemy zdrowotne występujące u osób podróżujących (zaburzenia żołądkowo-jelitowe, gorączki niewiadomego pochodzenia, infekcje dróg oddechowych, choroby skóry, narządu wzroku, przenoszone drogą płciową), powinny być znane większości specjalistów w ich codziennej praktyce lekarskiej.

Autorem książki jest Krzysztof Korzeniewski, specjalista medycyny tropikalnej, epidemiologii, dermatologii i wenerologii, profesor Wojskowego Instytutu Medycznego w Warszawie, kierownik Zakładu Epidemiologii i Medycyny Tropikalnej w Gdyni, globtroter, wykładowca, naukowiec i lekarz-praktyk. Książka przedstawia aktualną wiedzę na temat zagrożeń zdrowotnych w podróży, chorób tropikalnych, farmakologii, szczepień ochronnych, kobiety ciężarnej i dziecka w podróży. Prezentuje 200 kolorowych map i ilustracji patogenów oraz obrazów klinicznych chorób. Odbiorcami są lekarze, osoby zajmujące się diagnostyką laboratoryjną, podróżnicy, osoby podróżujące zawodowo, turyści. O wysoki standard edytorski, opracowanie redakcyjne i językowe zadbało Wydawnictwo Lekarskie PZWL.

Medycyna podróży jest jedną z najmłodszych dyscyplin medycznych. Jej głównym celem jest wprowadzenie takich działań profilaktyczno-leczniczych, które zapobiegną zachorowaniom lub dalszemu rozwojowi chorób oraz schorzeniom powstałym podczas wyjazdów do różnych zakątków świata, jak też umożliwią skuteczne leczenie występujących już chorób. Książka Krzysztofa Korzeniewskiego, kierownika Zakładu Epidemiologii i Medycyny Tropikalnej Wojskowego Instytutu Medycznego, stanowi obszerne kompendium wiedzy niezbędnej każdemu lekarzowi, do którego zgłaszają się pacjenci planujący podróż w dalekie destynacje lub zgłaszający się z objawami chorobowymi po powrocie do kraju. Pozycja zawierająca mapy endemicznego występowania chorób w poszczególnych krajach świata jest też bogato ilustrowana zdjęciami zmian chorobowych i mikroskopowych obrazów patogenów. Materiał ten jest niezwykle pomocny tak dla lekarzy zajmujących się diagnostyką pacjentów, jak i dla personelu laboratoriów prowadzących medyczną diagnostykę laboratoryjną. W dobie coraz częstszych podróży zagranicznych, kiedy wyjazdy w odległe rejony świata stają się częścią naszej codzienności, książka Krzysztofa Korzeniewskiego jest pozycją, z którą powinni zapoznać się pracownicy służby zdrowia, jak również globtroterzy oraz przedstawiciele branży turystycznej.

Nakładem Wojskowego Instytutu Medycznego ukazała się książka Krzysztofa Korzeniewskiego, wielokrotnego uczestnika operacji wojskowych na Bliskim Wschodzie, w Azji Centralnej i Afryce Subsaharyjskiej, który przedstawił wyniki swoich badań, dotyczących zachorowalności żołnierzy stacjonujących w ciężkich warunkach środowiskowych, w tym w strefie działań wojennych, skonfrontował je z problemami zdrowotnymi żołnierzy innych narodowości biorących udział we współczesnych operacjach stabilizacyjnych oraz omówił sytuację epidemiologiczną, zagrożenia zdrowotne, działania profilaktyczne, jak również zabezpieczenie medyczne wojsk, ze szczególnym uwzględnieniem operacji International Security Assistance Force i Enduring Freedom w Afganistanie. Książka jest napisana w języku angielskim, co ma zwrócić uwagę decydentów wojskowej służby zdrowia na duży potencjał Zakładu Epidemiologii i Medycyny Tropikalnej Wojskowego Instytutu Medycznego w zakresie działalności naukowej i dydaktycznej na polu medycyny wojskowej nie tylko w Polsce, ale również na arenie międzynarodowej.

Na całym świecie, również w Polsce, z każdym rokiem wzrasta liczba osób podróżujących do krajów gorącej strefy klimatycznej w Azji, Afryce, Ameryce Południowej, na wyspach Oceanii. Świat z dekady na dekadę staje się globalną wioską, a podróże międzykontynentalne są coraz bardziej powszechne. Jeszcze kilkadziesiąt lat temu były na świecie rejony, do których nie zaglądali turyści z krajów rozwiniętych. Dzisiaj nie ma już takich miejsc. Podróżujemy do najbardziej niedostępnego interioru, chcemy zobaczyć jak najwięcej i jak najszybciej, często nie zastanawiając się, jakie niebezpieczeństwa potrafią czyhać na niemal każdym kroku. Ryzyko zachorowania podczas dalekich wypraw jest uzależnione od wielu czynników, takich jak stopień endemiczności odwiedzanego regionu świata, ogólny stan zdrowia podróżujących (prawidłowe funkcjonowanie układu immunologicznego, układu termoregulacji, występowanie chorób przewlekłych), podjęte działania ochronne w ramach szeroko pojętej profilaktyki zdrowotnej, długość pobytu czy planowane czynności w odwiedzanym miejscu. Medycyna podróży jest jedną z najmłodszych dyscyplin medycznych. Jej głównym celem jest wprowadzenie takich działań profilaktyczno-leczniczych, które zapobiegną zachorowaniom lub dalszemu rozwojowi chorób przewlekłych oraz schorzeń powstałych podczas wyjazdów do różnych zakątków świata. Ponieważ liczba podróżujących stale rośnie, rozpowszechnienie wiedzy na temat istniejących zagrożeń w rejonach najczęstszych turystycznych destynacji, a także wdrażanie profilaktyki zdrowotnej, mogącej zapobiec występowaniu problemów zdrowotnych, staje się koniecznością.

Współczesne operacje wojskowe realizowane są w ciężkich warunkach klimatycznych sanitarnych, często odmiennych dla uczestników działań, zwłaszcza pochodzących ze strefy klimatu umiarkowanego. Żołnierze Polskich Kontyngentów Wojskowych biorą udział w misjach pokojowych i stabilizacyjnych organizacji międzynarodowych (UN, EU, NATO) od ponad 50 lat. Są rodzajem długoterminowych podróżników (long-term travelers), stacjonujących w krajach Trzeciego Świata przez okres wielu miesięcy. Są również największą grupą zawodową Polaków realizujących zadania mandatowe w określonym czasie pod różnymi szerokościami geograficznymi. Miejsca dyslokacji naszych żołnierzy charakteryzują się eskalacją konfliktów zbrojnych, zmiennymi warunkami klimatycznymi oraz niskim poziomem sanitarnohigienicznym. Te trzy elementy determinują występowanie rozmaitych chorób i urazów. Służba wojskowa w strefie działań wojennych wiąże się z ryzykiem powstania obrażeń ciała w następstwie urazów bojowych i niebojowych. Jest również czynnikiem stresogennym, mającym wpływ na powstawanie zaburzeń psychicznych. Ciężkie warunki klimatyczne przyczyniają się do wzrostu zachorowalności na choroby układu oddechowego, choroby skóry i urazy cieplne. Złe warunki sanitarne prowadzą do występowania zakaźnych i pasożytniczych chorób przewodu pokarmowego, chorób transmisyjnych i odzwierzęcych. Znajomość działań z zakresu medycyny prewencyjnej, mogących zapobiec powstawaniu chorób infekcyjnych i nieinfencyjnych oraz urazów jest jednym z podstawowych zadań, jakie stoją przed personelem medycznym operacji wojskowych. Prawidłowo prowadzona profilaktyka zdrowotna i osłona przeciwepidemiczna wojsk w warunkach operacyjnych, a także sprawnie działający wywiad medyczny są kluczem do sukcesu każdej misji wojskowej. Posiadanie kompletnej wiedzy na temat aktualnej sytuacji epidemiologicznej i zagrożeń zdrowotnych w miejscach stacjonowania wojsk powinno odbywać się poprzez czynne uczestnictwo w operacjach wojskowych i zdobywanie doświadczeń na teatrze działań. Pozyskiwanie wiedzy wirtualnej, wyłącznie za pomocą środków masowego przekazu (Internet) i bezgraniczne wzorowanie się na możliwościach amerykańskiej służby zdrowia jest nic nie wnoszącym dla procesów analitycznych kopiowaniem danych, w żaden sposób nie przystających do sił i środków oraz możliwości wykonawczych służby zdrowia Wojska Polskiego. Jeżeli nie będziemy korzystać z wiedzy i doświadczenia tych, którzy poprzez wielokrotne uczestnictwo w operacjach wojskowych poza granicami państwa, o ich zabezpieczeniu medycznym i aktualnych potrzebach wiedzą prawie wszystko, jeśli istniejące problemy będą rozwiązywać osoby, które misji wojskowych nigdy nie widziały na oczy, wiarygodność i skuteczność przedsięwzięć związanych z prawidłowym funkcjonowaniem służby zdrowia na teatrze działań będzie zmierzała donikąd. Książka ta jest dedykowana wszystkim, którzy chcą poznać rzeczywiste, a nie hipotetyczne problemy zdrowotne żołnierzy pełniących służbę poza granicami państwa, a także tym, którzy mają realny wpływ na zabezpieczenie medyczne operacji wojskowych na etapie planowania, ale z różnych względów nigdy nie było im dane zobaczyć, jak takie operacje wyglądają w rzeczywistości.

Autor książki stanowiącej wnikliwą i przystępną w lekturze analizę danych medycznych dotyczących chorób i obrażeń ciała występujących wśród żołnierzy pełniących służbę w strefie działań wojennych, jest specjalistą w dziedzinie medycyny tropikalnej, epidemiologii oraz dermatologii i wenerologii. Znajomość działań z zakresu medycyny prewencyjnej, mogących zapobiec powstawaniu chorób i obrażeń ciała będących następstwem urazów bojowych i niebojowych według Krzysztofa Korzeniewskiego jest jednym z podstawowych zadań, jakie stoją przed personelem medycznym operacji wojskowych na świecie. W związku z powyższym, niezwykle istotne jest posiadanie odpowiedniej wiedzy na temat aktualnej sytuacji epidemiologicznej i zagrożeń zdrowotnych mających wpływ na wzrost zachorowalności i urazowości w rejonach działania misji pokojowych i stabilizacyjnych. Autor od wielu lat zajmuje się problematyką zagrożeń zdrowotnych występujących w odmiennych warunkach środowiskowych, którym poświecił rozprawę doktorską i habilitacyjną. Rejon jego działalności zawodowej to kraje Bliskiego Wschodu, Azji Centralnej i Afryki Subsaharyjskiej.

Dari i paszto są oficjalnymi językami urzędowymi Afganistanu, należącymi do grupy języków indoirańskich. Dari posługuje się około 50% społeczeństwa afgańskiego, głównie Tadżycy, część Pasztunów, Hazarowie, Ajmacy i Kyzyłbaszowie. Rozróżnia się kilka jego dialektów, np. kabulski, heracki, ajmacki. Dawniej dari był językiem dworskim, używanym przez ludzi wykształconych, drukowano w nim książki i prasę. Od lat 30. XX wieku nacjonaliści pasztuńscy starali się uczynić paszto językiem narodowym i urzędowym, w miejsce dari.. Pasztunom udało się uczynić język swojej grupy etnicznej oficjalnym językiem Afganistanu (posługuje się nim obecnie 40% Afgańczyków, głównie społeczność pasztuńska), ale dari dominuje nadal, będąc językiem literackim i handlowym, językiem inteligencji, ludności miast. Paszto jest językiem plemion pasztuńskich zamieszkujących po obu stronach granicy afgańsko-pakistańskiej. Łącznie społeczność pasztuńska liczy około 30 milionów ludzi, 12 milionów we wschodnim i południowym Afganistanie oraz 18 milionów w zachodnim Pakistanie. Zarówno paszto, jak i dari pierwotnie były pisane za pomocą alfabetu arabskiego, jednakże z czasem nastąpiły pewne modyfikacje. Oba języki przeszły transformację, głównie za sprawą tadżyckich i pasztuńskich publicystów.

Afganistan, środkowoazjatyckie państwo bez dostępu do morza, z etniczną i religijną mozaiką jego mieszkańców jest miejscem niezwykłym. Wieloetniczny charakter kraju sprzyja narastaniu konfliktów oraz utrudnia integrację pomiędzy poszczególnymi grupami narodowościowymi. Podziały religijne oraz odrębności językowe grup etnicznych mają niewątpliwy wpływ na problemy związane z wprowadzeniem ładu społecznego. Na brak stabilnej sytuacji wewnętrznej wpływa również położenie geopolityczne. Afganistan znajdując się w centrum zainteresowania obcych mocarstw jest systematycznie penetrowany przez wielkich tego świata. Jeśli nie Brytyjczycy, to Rosjanie, jeśli nie oni to kolejni, którzy chcą zdobyć dla siebie strefę wpływów. W ciągu burzliwych dziesięcioleci kraj przechodził kolejne przemiany ustrojowe, od monarchii Zahir Szaha, republiki świeckiej Dauda, władzy komunistów, przez republikę muzułmańską mudżahedinów, po państwo teokratyczne talibów. Afgańczycy nie dali się okiełznać kolejnym najeźdźcom, okupującym afgańską ziemię. Potrafili skutecznie rozprawić się ze swoimi wrogami. A jednak zbiorowa solidarność wobec wspólnego wroga nie potrafiła przekształcić się w poczucie wspólnoty narodowej. Kiedy okupant został przepędzony, rozpoczynały się bratobójcze wojny etniczne i religijne, wojny o władzę. Obecna sytuacja kraju tylko z pozoru przypomina stabilizację. Po opuszczeniu Afganistanu przez międzynarodową koalicję sił stabilizacyjnych, niechybnie doszłoby do nowego konfliktu zbrojnego. Gdzie jest koniec tego szaleństwa, co stanowi, że ten kraj i jego ludzie nie poddają się żadnemu logicznemu rozumowaniu? Duma i honor, przynależność plemienna ważniejsza niż ogólnonarodowe dobro powodują, że niezwykle trudno jest zaprowadzić tu ład i porządek, zapewnić bezpieczeństwo jego mieszkańcom.

Książka w przystępny sposób przedstawia historię konfliktu arabsko-żydowskiego na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat oraz powstanie i funkcjonowanie Sił Zbrojnych ONZ w Libanie (UNIFIL) i na Wzgórzach Golan (UNDOF). Autor zapoznaje czytelników z geografią, klimatem, strukturą demograficzną, wyznaniową i etniczną ludności obu tych krajów. Pomaga porozumieć się przybyszom z Polski z lokalną społecznością w oparciu o podstawowe zwroty w języku arabskim, w dialekcie lewantyńskim oraz przybliża podstawowe wiadomości na temat świata arabsko-muzułmańskiego. Czytelnik może zapoznać się z aktualną sytuacją epidemiologiczną Libanu i Syrii oraz miejsc stacjonowania misji UNIFIL i UNDOF. Może również uzyskać informacje na temat zagrożeń zdrowotnych występujących w klimacie gorącym, a także dowiedzieć się, jak w prosty i skuteczny sposób uchronić się przed chorobami, stosując podstawowe zasady profilaktyki.

Książka jest skondensowanym zbiorem wiadomości na temat historii Iraku, struktury demograficznej, wyznaniowej i etnicznej ludności tego kraju. Pomaga porozumieć się przybyszom z zagranicy z lokalną społecznością w oparciu o podstawowe zwroty w języku arabskim, w dialekcie irackim oraz przybliża wiedzę na temat świata arabsko-muzułmańskiego, z praktycznymi wskazówkami, jak zachować się w obcym kulturowo środowisku. Czytelnik może zapoznać się z aktualną sytuacją epidemiologiczną Iraku, uzyskać informacje na temat zagrożeń dla zdrowia i życia występujących w klimacie gorącym, w strefie działań wojennych, a także dowiedzieć się, jak w prosty i skuteczny sposób uchronić się przed chorobami, stosując podstawowe zasady profilaktyki. Książka skierowana jest zarówno do tych, którzy pragną zaznajomić się z egzotyką arabskiego kraju w kategoriach turystycznych, jak i do tych, którzy są lub będą w najbliższej przyszłości uczestnikami misji stabilizacyjnej.

Trwająca od kilku dekad wojna doprowadziła Afganistan na skraj cywilizacyjnej przepaści. Setki tysięcy zabitych, miliony uchodźców, zniszczona infrastruktura kraju. Cierpienia tych, którzy pozostali sprawiają, że dzisiaj Afgańczycy nie mają już nic do stracenia. Jedyną ich szansą na powrót do normalności, jest pokojowe współistnienie obok siebie etnicznego tygla, który był powodem tylu ludzkich nieszczęść. W afgańskim społeczeństwie nie sprawdził się ani komunizm, ani islamski fundamentalizm. Kolejna wojna, wprowadzanie zasad szariatu, prawa koranicznego cofającego ludność w epokę średniowiecza nie są żadnym rozwiązaniem. Spowodują jedynie chaos i kolejną falę cierpienia. Afgańczycy nie mają żadnej drogi odwrotu, nie mają dokąd pójść. Jeśli nie stworzą społeczeństwa obywatelskiego, pogrążą się w cywilizacyjnym niebycie na długie lata. Afganistan z rozwiniętym biznesem narkotykowym, z kryjówkami, w których schronili się ludzie odpowiedzialni za największe zamachy terrorystyczne ostatnich lat, z niszczeniem dziedzictwa kultury światowej, z łamaniem praw człowieka, w chwili obecnej jest postrzegany jako kraj nieprzewidywalny. Wszystkie te czynniki skazują Afganistan na izolację na arenie międzynarodowej, na którą w dłuższej perspektywie nie może sobie pozwolić. Kraj pozbawiony bogactw naturalnych, z niewielkim procentem ziemi uprawnej, z częstymi klęskami żywiołowymi, nie jest w stanie funkcjonować bez pomocy z zewnątrz. Na narkobiznesie bogaci się wąska grupa ludzi, natomiast przeważająca część afgańskiego społeczeństwa żyje w skrajnej nędzy. Bez międzynarodowej pomocy humanitarnej Afgańczycy sami sobie nie poradzą. W związku z wydarzeniami, jakie miały miejsce w Nowym Jorku i Waszyngtonie we wrześniu 2001 roku oraz z szybką interwencją sił koalicyjnych w ramach operacji Enduring Freedom, Afganistan znajduje się w chwili obecnej w centrum uwagi międzynarodowej opinii publicznej. To stwarza szansę na normalizację życia politycznego i gospodarczego kraju, którego mieszkańcy od tylu już lat nie mogą zaznać spokoju i wrócić do normalnego życia. Jeśli państwa wchodzące w skład koalicji sił stabilizacyjnych pomogą Afgańczykom wyjść z kryzysu oraz zaprowadzić ład i porządek w kraju ogarniętym powojennym chaosem, istnieje realna szansa nie tylko na demokratyzację tego niespokojnego regionu świata, ale również na skuteczną walkę z falą coraz agresywniejszego międzynarodowego terroryzmu. Inna reżyseria praktycznie nie istnieje. Chyba, że będzie nią kolejny konflikt zbrojny, niosący ze sobą śmierć i zniszczenie.

Afganistan jest krajem niezwykłym, nieobliczalnym, krajem, którego nie można porównać z żadnym innym na świecie. Gdyby nie kolejne najazdy wojsk obcych mocarstw, można by przypuszczać, że Afgańczycy żyjący od setek lat w zamkniętej strukturze rodowo-plemiennej nie mieliby szans na kontakt z obcą cywilizacją. Kraj podbijany na przestrzeni wieków, wchodził w skład imperium perskiego, grecko-macedońskiego, arabskiego i tureckiego, przejmując zwyczaje i kulturę, język i religię zwycięzców. To stanowi o obecnej etnicznej, kulturowej i religijnej różnorodności jego mieszkańców. Gdy w XVIII wieku rodziło się niepodległe państwo afgańskie, wydawało się, że nadchodzi kres wojen. Niestety, Brytyjczycy i Rosjanie swoimi imperialnymi zapędami nie pozwolili Afgańczykom na życie w pokoju. Bitne plemiona obroniły państwowość, ale zapłaciły za to najwyższą cenę. Miliony ofiar i uchodźców , katastrofalny stan praktycznie każdego aspektu życia mieszkańców sprawił, że w chwili obecnej Afganistan należy do najbiedniejszych państw świata, państw skażonych wojną i ludzkim cierpieniem.

Autor informatora jest lekarzem wojskowym, który przez kilka lat pracował w misjach pokojowych na Bliskim Wschodzie. Jego doświadczenie medyczne, wojskowe, ale przede wszystkim zainteresowanie kulturą i historią tamtego regionu pozwoliły przedstawić mu w bardzo przystępny sposób dzieje konfliktu arabsko-żydowskiego, powstanie i funkcjonowanie Rozdzielająco-Obserwacyjnych Sił Zbrojnych ONZ na Wzgórzach Golan (UNDOF), a także zagrożenia dla zdrowia i życia w klimacie gorącym, w strefie działań wojennych. Zainteresowanie Autora nie ogranicza się jednak do samych Wzgórz Golan. Praktyczne wskazówki, jak zachować się w obcym kulturowo i środowiskowo kraju, pomogą czytelnikowi porozumieć się z jego mieszkańcami. Dużym ułatwieniem będzie dołączony na końcu książki słowniczek z podstawowymi zwrotami w języku arabskim.

Autor informatora jest lekarzem wojskowym, który przez kilka lat pracował w misji pokojowej ONZ w Libanie oraz w misjach stabilizacyjnych innych krajów Bliskiego Wschodu. Książka została napisana z myślą o polskich żołnierzach i pracownikach służby zdrowia, pełniących służbę, pracujących w tym regionie. Autor zapoznaje czytelników z geografią, historią, warunkami życia i strukturą służby zdrowia Libanu, a także kulturą całego świata arabsko-muzułmańskiego. Podręczny słownik lewantyńskiego dialektu języka arabskiego pozwoli porozumieć się w podstawowym zakresie z miejscową ludnością.

Książka jest uniwersalnym przewodnikiem po Iraku, choć była pisana głównie z myślą o polskich żołnierzach, pełniących służbę w tym kraju w ramach sił stabilizacyjnych. Jest to jednocześnie informator i poradnik. Z jednej strony opisuje historię kraju i przybliża świat arabsko-muzułmański, z drugiej radzi, jak poruszać się w tym obcym kulturowo regionie. Autor przedstawia zagrożenia dla zdrowia i życia występujące w ciężkich warunkach środowiskowych, a także radzi, jak w prosty sposób się przed nimi uchronić. Do książki jest dołączony podręczny słowniczek irackiego dialektu języka arabskiego, pozwalający w podstawowym zakresie porozumieć się z Irakijczykami.