Ukształtowanie powierzchni. Grecja ma dobrze rozwiniętą linię brzegową o długości ponad 15 tys. km, w tym 11 tys. km przypada na wyspy, których jest ponad 1000. Największymi wyspami są Kreta i Eubea, pozostałe grupują się w kilku archipelagach, Najliczniejsze i najbardziej zwarte są Cyklady oraz położone na wschód od nich Sporady Południowe. Na Morzu Egejskim ponadto znajduje się 5 dużych wysp (Thássos, Samotraka, Límnos, Lesbos i Chios), kilka mniejszych, w tym wyspy w Zatoce Sarońskiej, a także archipelag Sporadów Północnych. U zachodnich i południowo-zachodnich wybrzeży kraju leżą Wyspy Jońskie. Największym półwyspem jest Peloponez połączony z Grecją Środkową Przesmykiem Korynckim, oddzielony zatokami Koryncką i Sarońską. Na jego południowych i wschodnich krańcach występują mniejsze półwyspy: Meseński, Mani, Lakonii i Argolidzki, a pomiędzy nimi zatoki: Meseńska, Lakońska i Argolidzka. W Grecji Środkowej leży półwysep Attyka, w Tesalii – półwysep Maghnisia, odcinający zatokę Paghasitikos, natomiast w Macedonii – Półwysep Chalcydycki. Góry zajmują ponad 2/3 powierzchni Grecji, niziny - niespełna 1/3. Średnia wysokość wynosi ok. 500 m n.p.m., 12 szczytów sięga powyżej 2400 m n.p.m., niektóre z nich noszą ślady zlodowaceń. W rzeźbie jest niemal zupełny brak terenów o charakterze wyżynnym. Północno-wschodni region kraju leży w obrębie starego masywu Rodop, natomiast młode łańcuchy ciągną się od granic z Albanią i Macedonią ku południowemu wschodowi, następnie skręcają na wschód, gdzie obejmują Wyspy Egejskie i Kretę. Ten odcinek łuku dynarsko-taurydzkiego jest zwany Hellenidami (Góry Greckie). Ich oś stanowią góry Pindos Óros, o długości ponad 200 km, obejmujące (od północnego zachodu) masywy: Ghramos, Smolikas (2637 m) Timfi, Peristeri i Dzumerka. Przedłużeniem Pindosu ku południowemu wschodowi i wschodowi są Timfristos, Wardusia, Giona i Óros Parnonas. Nad północną częścią półwyspu górują pasma Erimanthos, Aroania i Kilini, na południu wyróżnia się Tajget (2407 m). Mniej zwarta jest wschodnia część gór, do której należą Góry Tesalskie z najwyższym szczytem kraju Olimpem (2917 m n.p.m.). Na Krecie największe wysokości osiągają masywy Lefka Ori i Ida (2456 m n.p.m.). Górzysta jest również większość wysp, na ponad 1000 m n.p.m. wznoszą się na Morzu Jońskim wyspy Leukada i Kefalinia, natomiast na Morzu Egejskim: Thássos, Samotraka, Chios, Sámos, Ikaria, Náxsos, Kárpathos, Ródos, a także Eubea, której najwyższy szczyt ma blisko 1750 m n.p.m. Niziny występują głównie w obrębie zapadlisk tektonicznych, największa to centralnie położona Nizina Tesalska. Podobne rozmiary ma równina leżąca na przedłużeniu zatoki Termajskiej (nad rzeką Wardar). Pozostałe są znacznie mniejsze i przeważnie występują w pobliżu wybrzeży oraz wzdłuż dolin większych rzek. Charakterystyczne jest występowanie młodej rzeźby wulkanicznej, zwłaszcza na południowym skraju Cyklad, na kilku wyspach Dodekanezu oraz w Zatoce Sarońskiej. Jednocześnie Grecja odznacza się największą w skali europejskiej aktywnością sejsmiczną - ostatnie trzęsienie ziemi miało miejsce w Atenach w 1999 r. Skały krasowiejące (głównie wapienie) zajmują około 65 % powierzchni kraju. Główne obszary krasowe występują w górach Píndos Óros, na Peloponezie, w Attyce, w północno-wschodniej Grecji, na Krecie i na Eubei; rozwinęły się różne formy rzeźby krasowej, m.in. płaskowyże krasowe, czasem porozcinane kanionami krasowymi o głębokości do 600-1000 m (np. kanion Wikos w górach Píndos Óros), polja (w Arkadii na Peloponezie), wielkie ponory (na wyspie Kefalina do ponoru morskiego wpływa woda, która wypływa ok. 15 km dalej, po drugiej stronie wyspy), podziemne rzeki, wywierzyska, ślepe doliny, ponad 7 tys. jaskiń, z czego ponad 4 tys. na Krecie; najgłębsze jaskinie występują na Krecie: Ghorghothakas (1208 m) i Tafkura (800 m), najdłuższa wywierzyskowa jaskinia Maras (długość 8,5 km) znajduje się w pobliżu miasta Drama. Do największych i najpiękniejszych jaskiń należą: Petralona na Półwyspie Chalcydyckim, Perama w Epirze, Melisani, Drongoratii, Błękitne Jaskinie i Jaskinia Nimf na Wyspach Jońskich, Kutuki w Imitosie koło Aten, Dhiros i Jaskinia Jezior na Peloponezie oraz znane z mitologii Dhikteo Andro i Ida na Krecie.

Klimat. Klimat podzwrotnikowy morski w Epirze i zachodniej części Peloponezu; ku wschodowi nasilają się cechy klimatu kontynentalnego; w wyższych partiach gór odmiana górska. W zimie rozwojowi cyrkulacji atmosferycznej sprzyja wyż rozbudowany nad wschodnią Europą i Azją oraz w pewnym stopniu Wyż Azorski, a także niże znad środkowego Adriatyku i Cypru. Południowa Grecja wiosną i jesienią bywa w zasięgu niżów znad północnego Adriatyku, które wędrują ku południowemu wschodowi. Zima i pory przejściowe mają pogodę zmienną – na przemian burzową z silnym wiatrem, cyklonalnymi opadami deszczu lub śniegu (częściej na północy i w górach), i wyżową – ciepłą w ciągu dnia i chłodną w nocy. W zimie dominują wiatry z kierunku wschodniego, jedynie na południu – wiatry południowe. W lecie pogoda jest bardziej stała, gdyż wpływ mają kliny Wyżu Azorskiego; związany jest z nimi napływ gorącego i suchego powietrza zwrotnikowego; oddziałuje wtedy też Wyż Bałkański. Dominują wiatry północne od połowy maja do połowy września (zwłaszcza nad Morzem Egejskim), które od czasów starożytnych noszą nazwę etezje (greckie etēsios ʽcorocznyʼ). Urozmaicona rzeźba terenu jest przyczyną wytworzenia się regionalnych chłodnych wiatrów wardarak i struma (typu mistral), które zimą dolinami Wardaru (greckie Axiós) i Strymonu schodzą do zatok Salonickiej i Orfańskiej. Z gór Píndos Óros nad Niziną Solnicką wieją feny. W południowej Grecji wieją czasem ciepłe i wilgotne wiatry południowo-zachodnie (typu sirocco). W styczniu temperatura maksymalna, poza wysokimi górami, jest dodatnia od 8-9°C; na północy kraju i wewnętrznych obszarach (na wysokości 500-650 m n.p.m.) do 15°C; na wybrzeżu Krety i Rodos; minimalna w styczniu od 0°C do 8°C; wyjątkowo poza wybrzeżem Krety spada poniżej 0°C. W lipcu i sierpniu temperatura maksymalna jest wyrównana, w części lądowej 29-33°C, na wyspach od 27°C (Skíros) do 32°C (Sámos); temperatura wyjątkowo przekracza 39°C na lądzie (Lárissa 45°C), a na wyspach 39-41°C. Letnie noce są ciepłe, temperatura minimalna na wybrzeżach od 18°C na północy do 22°C na południu i wyspach, na obszarach wewnętrznych 14-15°C. Rozkład opadów z powodu urozmaiconego ukształtowania terenu, charakteru cyklonalnego i ekspozycji na wilgotne masy powietrza jest bardzo zróżnicowany. Na zachodnim wybrzeżu, wystawionym na wilgotne masy powietrza z zachodu, rocznie spada 950-1100 mm, natomiast na zachodzie gór Píndos Óros, gór Peloponezu i na Olimpie ponad 2000 mm. W północno-wschodniej i wschodniej Grecji opady 500-600 mm, a na zachodniej Eubei, we wschodniej Attyce i Peloponezie oraz na wyspie Náxos poniżej 400 mm. Większość opadów występuje od października-listopada do lutego-marca; na północy najwięcej w listopadzie, na południu w grudniu. Pada głównie deszcz, w górach zimą także śnieg (tworzy się pokrywa śnieżna); w Atenach śnieg pada przeciętnie dwa razy w roku, na wybrzeżu Krety raz na 10 lat. W porze letniej nie ma opadów.

Wody. Rzeki należą do zlewisk mórz: Egejskiego, Jońskiego, Adriatyckiego i Śródziemnego. Główny w Grecji dział wodny biegnie grzbietem Píndos Óros i gór stanowiących jego przedłużenie na Peloponezie. Rzeki krótkie, większość o charakterze górskim, płyną na ogół w dolinach i mają dużą zmienność stanu wód – latem notuje się w nich znacznie mniejsze przepływy niż zimą, a część z nich wysycha; najdłuższymi rzekami płynącymi na całej długości w Grecji są Aliákmon (297 km) i Ahelóos (220 km); największe dorzecze (16 tys. km²) ma rzeka Piniós (w Tesalii), która w Górach Tesalskich przed ujściem do Zatoki Termajskiej tworzy przełom Tembi. Przez północną część kraju ku Morzu Egejskiemu płyną rzeki Wardar (greckie Axiós), Strymon, Mesta (greckie Néstos) i Marica (greckie Évros), których górne odcinki znajdują się na terytorium sąsiednich państw. Zachodni Epir odwadniają m.in.: Thiamis, Arachthos i Luros, a północną część Ftiotydy – Sperchios. Największe rzeki Peloponezu – Alfiós i Piniós uchodzą do Morza Jońskiego. Jeziora występują głównie w zachodniej Grecji i prawie wszystkie są pochodzenia tektonicznego, stanowiąc pozostałość większych zbiorników, np. Límni Trihonída, Límni Vólvi, Limni Vegotítis, Límni Koróneia, Prespa i Mała Prespa. W zachodniej części kraju utworzono również wiele sztucznych zbiorników wodnych; największe powstały w wyniku przegrodzenia rzek Aliákmon i Ahelóos (zbiorniki Techniti Límni Kremastón o pojemności ponad 4,5 mld m³) i Techniti Límni Kastrakíou. Najstarszym sztucznym zbiornikiem w kraju jest niewielkie (pojemność 40 mln m³) Jezioro Maratońskie w Attyce, służące w przeszłości (wraz z jeziorem Ilíki Límni) do zasilania ateńskich wodociągów, które obecnie korzystają przede wszystkim z wód zbiornika Mornós.